Nathan Verbelen, Bruce Forton en Silke Rys dompelen zich een maand lang onder in het thema ‘soelaas‘, en gaan aan de hand van tekeningen, textielkunst en andere media op zoek naar troost.

Soelaas wordt jou geboden of bied je anderen aan; manieren om elkaar te troosten, te steunen, te laten lachen. De verhalen van vrienden, ouders en grootouders worden schouders om op te leunen, ze scheppen verbondenheid. Neerdwarrelen, verzuchten en het vinden van een huis in je dagen: op een ochtend voor je wekker wakker worden, in een lichte stof met opgestroopte mouwen uit je kamerraam hangen om naar de kraaien te kijken en te beseffen dat ze nog steeds hetzelfde klinken als toen jij nog klein was. Wanneer je handen vanzelf dat ene gerecht maken, wanneer de lijnen op je blad zich zomaar in een verhaal kronkelen — soelaas is je portefeuille kwijtraken maar je sleutels terugvinden, of je laatste bus missen en de stad zien ontwaken op je wandeltocht naar huis.